Het Japanse karate zoals we het nu kennen is pas aan het begin van de 19de eeuw ontstaan. Daarvoor heeft het zich eerst in Okinawa ontwikkeld, een gebied dat vroeger het Koninkrijk van de Rioekioe (zie kaart) heette. Er zijn twee periodes geweest die een zogenaamd wapenverbod kenden. Beide periodes hebben een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van karate.

Doordat de Rioekioe-eilanden schatplichtig waren aan de Chinezen, was er een regelmatig contact tussen deze twee gebieden. Zo is het verklaarbaar en ook logisch dat Chinese zelfverdedigingswijzen werden geïntegreerd in die “wapenloze” periodes (kara-te betekent dan ook “lege hand”, het vechten zonder wapens).

De martiale krijgskunsten in China hebben een geschiedenis van ongeveer 6000 jaar. Doordat China zeer turbulente jaren doormaakte met gevechten tegen barbaren en nomaden ontwikkelden zich allerlei strategieën en technieken. Een belangrijke stijl uit die tijd was de shaolin en het is met name die stijl (praktische toepassing van hand- en voettechnieken) die zijn invloed heeft gehad op de Rioekioe-eilanden.

Als eerste grote en bekende moderne leraar moet Matsumura genoemd worden. Deze officier, in dienst van een koning van de Rioekioe, heeft zijn kennis overgedragen aan Azato en Itosu, die beiden hun kennis weer overdroegen aan Funakoshi Gichin. Zijn zoon, Funakoshi Yoshitaka, heeft het karate in de shotokan-stijl verder ontwikkeld.

In 1922 werd Funakoshi Gichin, als president van de “Okinawan Martial Arts Association” gevraagd door het ministerie van Onderwijs en Opvoeding het karate te introduceren in Japan. Vervolgens heeft het karate via de universiteiten een snelle vooruitgang geboekt en na de Tweede Wereldoorlog is het verder over de wereld verspreid.

Er zijn 5 stijlen in het karate: Shito-ryu, Goju-ryu, Wado-ryu, Kyokushinkai en Shotokan, de stijl die wij beoefenen.

Bron: Karate-Do (M. Meeus & F.M. Van Haesendonck)